Natuurrecht VS. rechtspositivisme (DadD)

Rechtspositivisme tegenover natuurrecht

Het menszijn uit zich in het bezitten van kwaliteiten, die de aanwezigheid van een aantal gegeven inherente rechten bevestigen.
Recht is afgeleid van de doelen en mogelijkheden van het mens-zijn. Doel van de mens is een
drager van ervaringen te zijn. Om zoveel mogelijk te kunnen ervaren dient men vrij te zijn. Vrijheid
is een vaste waarde daar de mens een vrije wil kent. Als de mens dus niet vrij is, doet hij geen eer
aan zijn mens-zijn. Deze noties worden binnen de rechtswetenschap aangeduid als natuurrecht. Om
dit intrinsieke recht van de mens te onderdrukken is macht nodig. Hoe groter de
machtsconcentratie, des te groter is de mogelijkheid tot onderdrukking van dit intrinsieke recht.
Vaak gebeurd dit door (straf-)wet.
Het natuurrecht is perfect en voorziet als enige in een juist begrip van rechtvaardigheid. De
kosmos faciliteert deze rechtvaardigheid met een absolute werking en onomstotelijkheid. Het zijn
praktisch natuurwetten, zoals zwaartekracht, de wet van inertie , etc. Ongeacht dat men zich
hiervan bewust was werkte de zwaartekracht al, dus ook voordat Newton zich hiervan bewust werd.
Zwaartekracht werkt ook als de werking ontkent wordt, nog steeds valt de appel naar beneden
ongeacht of de wetenschap dit erkent of niet. Hetzelfde geldt voor de relatie tussen natuurrecht en
positief recht. In het positieve recht kan men de aanwezigheid van het natuurrecht codificeren. Men
kan echter ook andere dingen codificeren die tegen het natuurrecht in zijn, men kan binnen het
positieve recht claimen dat er geen sprake is van “zwaartekracht”. Dit is mijn grootste bezwaar
tegen het glorificeren van positief recht: het is variabel en manipuleerbaar door machtsuitoefening
en kan als instrument ingezet worden ter onderdrukking van vrijheid. Hieruit volgt dat al het
positieve recht dat los van het natuurrecht gecreëerd is door de mens, niet absoluut is en niet te alle
tijden rechtvaardig is. Het is dan niets meer dan een verzinsel zonder enige wetenschappelijk
logische grondslag. Dit is het verschil tussen een recht erkennen en codificeren en een recht
verzinnen en codificeren.

De eigenschappen van rechtspositivisme zijn vooral te vinden in procedurele waarborgen. Dit is
een belangrijk aspect in de beoordeling van producten van het rechtspositivisme. De formele
aspecten liggen besloten in het legaliteitsbeginsel. Met betrekking tot het strafrecht betekent dit dat
niets strafbaar is wat niet vooraf per wet strafbaar is gesteld. Deze wet is in de democratische
rechtstaat tot stand gekomen door een democratische besluitvormingsprocedure. De wet is
verkondigd en gepubliceerd. Dit zegt echter verder niets over de inhoud van de wet.
De kwalitatieve eisen zijn doorgaans vastgelegd in een constitutie, die als ijkpunt of minstens als
leidraad ter beoordeling van de inhoud van de aangenomen wet dient. Wil het rechtspositivisme als
systeem werken, dient het ook de grondslagen en grondrechten van de constitutie te respecteren.
Hieruit volgt dat men enkel uit rechtspositivistische formele en procedurele eisen ten opzichte
van het creëren van wetten geen rechtvaardigheid kan afleiden. Wetten die aan rechtspositivistische
eisen voldoen zijn niet per definitie rechtvaardig als er geen vaste regelset is (zoals een grondwet
met daarin natuurrecht gecodificeerd), waaraan deze vervolgens getoetst worden. Als de regelset er
wel is, maar deze wordt door de wetgevers genegeerd en is het niet toegestaan dat de rechter
formele wetten toetst aan deze regelset, dan is de aangenomen wet niet per se rechtvaardig.
Zonder een tweede component van natuurrechtelijke gefundeerde beginselen is een
rechtspositivistisch systeem der wet geheel overgeleverd aan manipulatie van de democratie. Door
de geschiedenis heen heeft dit ongekend leed veroorzaakt, en het gebeurd nog steeds en zal ook nog
vele malen gebeuren als men niet zich hiervan niet bewust wordt.

Voorstanders van rechtspositivisme argumenteren dat natuurrecht niet bestaat omdat het niet
opgeschreven is. Maar waarom respecteert men dan niet grondwettelijke rechten die immers wel
gecodificeerd zijn? De veronderstelling dat natuurrecht niet waarneembaar is, is een onjuiste. Het is
immers af te leiden uit de eigenschappen van de mens. Vrije wil is een feit, afgeleide rechten
daarvan zijn een gegeven die gecodificeerd of ongecodificeerd gelding kennen.
Het ontkennen van natuurrecht (of het recht van de schepper) maakt het mogelijk voor de heersers om zelf God te zijn. Zij bepalen namelijk de wetten en zijn niet gebonden aan een hoger recht of vaste
menselijke waarden. Dit maakt het natuurlijk mogelijk om macht in te zetten voor eigen gewin ten
koste van anderen. Zolang men het politieke discours controleert is niets onmogelijk binnen dit
systeem, zolang het door de rechtssubjecten geaccepteerd wordt. Propaganda en intimidatie zijn
middelen om deze acceptatie te bereiken.
De vergissing die de luciferanen echter begaan in deze gedachtegang is dat ze denken dat het
natuurrecht niet bestaat als ze het ontkennen, en aan de rechtssubjecten ontnemen. Met deze
ontkenning proberen ze de massa te misleiden en misleiden ze zichzelf. Het natuurrecht is altijd ten
alle tijden aanwezig en kan niet opgeschort worden. Het universum volgt bepaalde wetten/patronen
die men dient te erkennen en te respecteren door dit te vertalen naar doen en laten. Het enige
wat de mens nodig heeft is de realisatie en het bewustzijn hiervan, het ware natuurrechtelijke stelsel
is immers altijd op zijn plaats.
Een andere claim die gemaakt wordt, is dat het natuurrecht niet kan gelden omdat het op een
willekeurig scheppingsverhaal is gebaseerd. Dit is een argument dat niet opgaat. Natuurrecht
is niet zozeer gebaseerd op verschillende regels vastgelegd in verschillende scheppingsverhalen.
Het is andersom, natuurrecht was er voordat de scheppingsverhalen er waren, zij zijn hierin achteraf
opgenomen.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben het eens met het rechtspositivisme als het gaat om haar
procedurele voorwaarden voor rechtschepping, zoals codificatie, bekendmaking en het
legaliteitsvereiste. Maar men moet niet blind al haar producten zegenen en menen dat het systeem
feilloos is. De natuurrechtelijke toets dient altijd te gebeuren, deze dient de wet te corrigeren waar nodig.

Rechtspositivisme tegenwoordig is niets meer dan een model om tot een ontkenning van natuurrechten te komen en de universaliteit van rechtvaardigheid te ontkrachten ten behoeve van speciale belangen.
Dit alles onder de dekmantel van procedurele waarborgen die binnen het huidige systeem meer
nadelen dan voordelen kennen voor de (huidige) vrije mens.

Zie ook: De Aard Der Dingen (dAdD)